Na dobry wieczór zagraliśmy w przyniesione przez Ja_na Can't stop. Całkiem sympatyczna, prosta i szybka gierka. Rzucamy czterema kośćmi i tworzymy z nich dwie pary, sumując wartości na dwóch kostkach. Potem wystawiamy neutralne pionki na samym dole kolumn z wartościami, które utworzyliśmy na kostkach. Np. jak utworzyliśmy wartości 7 i 11, to w tych kolumnach kładziemy pionki. Kolumny są tym dłuższe, im częściej wypada dana suma na dwóch kostkach. Jak położymy znaczniki, to możemy znowu rzucać, sparować kostki i poruszyć w górę neutralne znaczniki, jeśli się da. Jeśli się nie da, wszystko co wypracowaliśmy w swojej kolejce przepada. Dlatego zanim rzucimy zawsze możemy spasować. Wtedy w miejsce neutralnych znaczników kładziemy już znaczniki swojego koloru. Z rzutami trzeba uważać, bo znaczniki neutralne są tylko trzy, więc nie możemy się poruszać w jednej kolejce w nie więcej niż trzech kolumnach. Na szczęście jak już wyłożymy neutralne znaczniki to wystarczy ułożyć na kościach przynajmniej jedną parę, druga może nie pasować. Gdy ktoś dojdzie do końca danej kolumny, nikt inny nie może już w niej się poruszać. Wygrywa gracz, który pierwszy przejdzie trzy dowolne kolumny, czyli umieści swoje pionki na samej górze tych kolumn.
Ot, szybki i fajny przerywnik z dużym udziałem szczęścia w kostkach. Wygrał Gigi, pogromca kostek
Kolejną rozegraną pozycją było Puerto Rico w składzie Gigi, Ja_n, ja, Zuza i Jacek (mój stary znajomy ze studiów). Nie będę specjalnie się rozpisywał o rozgrywce. Po składzie wiadomo, że wygrał Gigi ładną, zrównoważoną strategią (podobna ilość punktów za budynki i za wysyłkę), budując dwa duże budynki, co w sumie dało mu 63 pkt. Zaraz za nim (61 pkt.) był Ja_n, który zdobył najwięcej punktów na wysyłce i też zbudował dwa budynki (w tym jeden dający dodatkowe punkty za wysyłkę właśnie). Ja wyciągnąłem 51 pkt., dużo dalej za mną byli nowicjusze. Cóż, niewątpliwie popełniłem kilka błędów i nie udało mi się tak świetnie wycisnąć zbudowanych budynków jak planowałem. Ale miały na to duży wpływ działania innych graczy (PR to nie pasjans). Przykładowo Ja_n dwa razy sprzątnął mi sprzed nosa duże budynki, które planowałem kupić, co oznaczało korygowanie moich planów a takie korekty zazwyczaj oznaczają gorszy wynik na koniec.
Gra ciągle niezmiernie mi się podoba i ciągle mam ochotę do niej wracać (podobnie jak Eufrat i Tygrys). No i ciągle muszę się dużo nauczyć, zwłaszcza w grze na 5 osób, która jest najbardziej wymagająca.
Po PR postanowiliśmy zagrać w tym składzie w Reef Encounter. Było to o tyle ciekawy pomysł, że Ja_n grał raz, ja z kolei nigdy w RE nie grałem. Za to oboje nie czytaliśmy instrukcji, chociaż oglądaliśmy recenzję video Scotta Nicholsona (polecam zainteresowanym). Po początkowym przerzucaniu instrukcji i przypominaniu sobie recenzji udało się rozpocząć rozgrywkę.
Chyba nie będzie przesadą, jak powiem, że ta gra jest jak tanie wino. Po prostu niemiłosiernie wali po głowie. Sam chwilami gubiłem się w całym zamieszaniu, co jak właściwie planowałem zrobić. Przede wszystkim gra ma bardzo nieintuicyjną mechanikę. Jest dość dużo akcji, które możemy wykonać i są one ze sobą mocno powiązane. Przykładowo, żeby zagrać kafelki na planszę trzeba zużyć drewnianą kostkę w tym samym kolorze. Kostkę można zdobyć albo na końcu rundy (biorąc ją z planszy wraz z pewnymi kafelkami - jest zawsze dostępnych pięć takich kompletów: kostka i kafelki) albo przez odrzucenie sprzed parawanu kafelka w takim samym kolorze. Tak, sprzed parawanu! Możemy zagrywać kafelki na planszę, które mamy za parawanem (można zagrać maksymalnie cztery) i z przed parawanu (dowolną ilość). Żeby mieć kafelki przed parawanem musimy je zdobyć przez atakowanie swoim koralowcem innego koralowca (po prostu budujemy swoje kafelki jednego koloru w miejscu kafelków innego koloru i te zabieramy). Do tego dochodzą kafelki, które mówią o dominacji danego koloru na innym, co ma znaczenie właśnie przy atakowaniu innych koralowców. Np. jeśli żółty dominuje nad różowym, to różowym nie mogę zbić żółtych kafelków. Te kafelki dominacji można odwracać na drugą stronę (gdzie dominacja jest na odwrót niż na pierwszej stronie), przez zagranie dowolnego kafelka z przed parawanu.
Tak więc planowanie swojej kolejki w tej grze to niezła jazda. U mnie wyglądało to mniej więcej tak: O mam dużo szarych kafelków, to bym sobie zbudował z nich rafę i wystawił krewetkę. Ale nie mam szarej kostki. Mam za to żółtą kostkę i żółte kafelki. Żółty ma przewagę nad szarym. O, fajnie! Zagram żółtą kostkę, rozbuduję żółtą rafę koralową i zbiję szare kafelki. Potem odrzucę jeden z nich i dostanę szarą kostkę. Potem ją zagram, zbuduję rafę ze wszystkich kafelków jakie mam (maks. 4 z za parawanu i jeden sprzed parawanu). Tylko muszę uważać jak buduję rafę przy pomarańczowym, bo w tej chwili pomarańczowy dominuje nad szarym. Hmm, to może jeszcze udałoby mi się zmienić tę dominację w przyszłej rundzie. W tym celu musiałbym coś zbić... I tak dalej. Jak w międzyczasie ktoś zmieni dominacje w kolorach (a jedna zmiana oznacza prawie zawsze automatyczną zmianę kilku innych dominacji), to cały plan dość istotnie się zmienia.
Grę zdecydowanie wygrał Ja_n budując wielką, żółtą rafę i umiejętnie blokując dominację żółtego nad innymi kolorami. Dodatkowo jego rafa była tak sprytnie zaplanowana, że nie dało się jej podgryźć - była zbudowana z jednego boku planszy i dodatkowo osłonięta innymi swoimi rafami.
Podsumowując, RE jest na pewno ciekawą pozycją ale jak dla mnie zbyt pogmatwaną mechanicznie. Przez to gra była dla mnie dość sucha i abstrakcyjna, choć zazwyczaj podobają mi się gry, którym to się zarzuca. Może po kilku rundach mechanika jest już bardziej czytelna ale chyba nie bardzo chcę się o tym przekonać. Z gier kafelkowych zdecydowanie wolę Eufrat i Tygrys. Tam np. nie zastanawiam się co zrobić, jak potrzebuję zielonych kafelków. Po prostu próbuję wymienić inne albo zagrywam inne, czekając na zielone. Ewentualnie szukam innego sposobu na zdobycie punktów w handlu (czyli zielonych). I spokojnie koncentruję się na zdobywaniu punktów, planowaniu ataków i umacnianiu swojej przewagi. W RE trzeba się mocno koncentrować na wszystkich mechanicznych powiązaniach. Dopiero jak dobrze zaplanujemy ruchy w kontekście tych powiązań, to możemy zbudować dużą rafę, która da nam na końcu dużo punktów, jeśli wcześniej nasza ryba ją skonsumuje.
). Jednak mimo to, po tamtej rozgrywce odbyła się krótka dyskusja na forum o możliwych strategiach itp., potem obejrzałem film Scotta i trochę pomyślałem o tej grze i to wystarczyło. Wiedziałem co robić, na co zwrócić uwagę, jak zaplanować i przeprowadzić rozgrywkę. Nie traciłem dużo czasu w swojej kolejce (w przeciwieństwie do Geko). Rozgrywka była o tyle nietypowa, że prawie pozbawiona interakcji i podgryzania. Zanim zabezpieczyłem swoją wielką żółtą rafę, było wyraźnie widać co zamierzam. Można było zrobić desant i zacząć mnie zjadać od środka, ale nikt nie zwrócił uwagi na moje plany. To chyba typowe dla pierwszej rozgrywki - mechanika tak pochłania, że nie zwraca się uwagi na przeciwników. Po prawdzie, to ja też nie patrzyłem co robią inni, ale to dlatego że mój plan gwarantował mi zwycięstwo więc dopóki szło dobrze, nie było potrzeby kontrolować przeciwników. Jedyne czego się obawiałem, to że niespodziewanie skończą się kafelki i nie zdążę zjeść swojej rafy. Chętnie zagram ponownie.
)
A tak. Racja. Coś takiego było. No, King of Siam, gra taka. Ma karty i planszę, i to w zasadzie tyle co można o niej powiedzieć.
Nastepna gra na pewno nie powtorzy tego bledu, a zapowiada sie rownie miodnie 
).
Do tego jednych graczy mocno uprzywilejowuje a innych ogromnie krzywdzi. O wszytkim decyduje czy podejdą Ci dobre karty i czy będziesz rzucał na kostce niskie wyniki.