Ha, dobry temat, ostatnio aż miałem wpis na blogu o tym jakiś zrobić
Najbardziej mnie wkurza, że dwóch moich regularnych współgraczy zawsze w każdą grę ma sojusz - ustalany jeszcze przed grą i nigdy przenigdy nie złamany. Jeden z nich naturalnie wygrywa każdą grę, w której znaczenie mają negocjacje, drugi wszystko przegrywa, ale ma awersję do łamania sojuszy - i nie dają sobie przetłumaczyć, że to nie o to chodzi, kontrargumentem jest "przecież wygrywam, czyli układ jest dobry". A co mnie w tym wkurza najbardziej? Ja z tym człowiekiem mieszkam, więc nie mam jak go wykluczyć z grania
Drugą kwestią są ludzie "stresujący" - jak coś takiemu niepasuje, to od razu zaczyna się jechanie po grze, po współgraczach, albo włącza tryb pasywno-agresywny (takiego współgracza stałego też mam...) - siedzi z miną nie wiadomo jaką, a potem ma pretensje w stylu "Nie, no ja rozumiem, ale gdyby gra nie była aż tak (tu do wyboru: losowa, zepsuta, bezsensowna, etc), to może byłby sens w nią grać". Brrr...
Kolejny z moich regularnych współgraczy - on czerpie radość nie z wygrywania, ale z niszczenia rozgrywki innym - w Formule De np. rozpędza maksymalnie bolidy, po czym wbija się w osłabione bolidy przeciwników niszcząc je. W grach strategicznych jak się z nim graniczy, to wygrać się nie da, ponieważ trzeba na granicy z nim utrzymywać całą masę wojska, gdyż on atakuje tylko dla funu - prowincja mu nic nie daje, nie jest mu do niczego potrzebna, ale ma poczucie że ma za dużo wojska - w żadnym aspekcie innym się nie rozwija tylko wszystko idzie w wojsko (np w Shogunie).
Inna sprawa - standardowe jojczenie podczas gry "sucha jest, słaba jest, beznadzieja, a moglibyśmy w tym czasie robić coś fajnego" - i to tak najczęściej narzekają ludzie, którzy w życiu żadnej planszówki nie kupili: "a ile kosztowała? to trzeba być niezłym frajerem żeby za taki szit dać 150 zeta" etc etc. Tak, takiego współgracza też mam...
Standardowa niechęć do kończenia rozgrywki - ma 2 negatywne efekty: po pierwsze odechciewa się grać, po drugie jak już się przekona takiego żeby jednak grał, to zapomina się o własnym planie/staje się mniej skupionym i uważnym i często taki gracz dochodzi do wniosku, że w sumie pojedzie tego, kto go na grę namówił - jako że posiadam jakieś 99% gier w które gramy, to jakoś mi się to nie kalkuluje... (bo znowu - gracz to z mojej regularnej ekipy...)
Wszystko to ostatnio spowodowało, że nawet niespecjalnie chciało mi się grać, traktowałem to raczej jako zło konieczne - dopiero wizyta dwóch znajomych ze stron odległych przywróciła mi wiarę w sensowność tej rozgrywki. Ale nie wiem jak długo uda mi się migać od partii z grupą moją regularną...
(To co napisał MisterC - także się podpisuję pod tym...)
Takim dziwactwem się chciałem podzielić (robię wszystko dzisiaj żeby nie pracować i dotrwać do końca dnia 
)
